به نام خدای مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف)

گفتم شبی به مهدی بردی دلم ز دستم

                               من منتظر به راهت شب تا سحر نشستم

گفتا چه کار بهتر از انتظار جانان

                                   من راه وصل خود را بر روی تو نبستم

گفتم دلم ندارد بی تو قرار و آرام

                                   من عقده ی دلم را امشب دگر گسستم

گفتا حجاب وصلت باشد هوای نفست

                                 گر نفس را شکستی دستت رسد به دستم

گفتم ببخش جرمم ای رحمت الهی

                                   شرمنده تو بودم شرمنده تو هستم

گفتا هزار نوبت از جرم تو گذشتم

                                  اعمال تو بدیدم چشمان خود ببستم

اما مباش نومید از خانه امیدم

                                 من کی دل محب شرمنده را شکستم؟

لحظه‌ها دیگر کهنه شده‌اند. ماه‌ها، سال‌ها و روزها دیگر رنگ و لعاب گذشته را ندارند. ساعت‌ها، لحظه‌ها و ثانیه‌ها، بوی غربت می‌دهند. آسمان و زمین دیگر لطفی ندارند.

همه چیز تکراری شده است، ولی در این همه تکرار، در این همه قحطی آینه‌ها، در این همه غربت کسی هست که می‌تواند سکوت سرد و مردابی زمین و زمان را بشکند. کسی هست که عشق را دیوار به دیوار کند. کسی هست که شمشیر عدالت زمان را به دست بگیرد. کسی هست که پشت دیوار ستم را به خاک بمالد. کسی که جمعه‌ها متبکر و عطرآگین شود از نام او. کسی که قفل‌های بسته را یکی یکی باز کند. کسی که غصه‌ها را دور بریزد و غروب خالی جمعه‌های‌مان را پر کند.

کسی که با آمدنش سفره‌های بی‌لبخند برچیده خواهد شد، زشتی‌ها به تبعید کشیده خواهد شد. کسی که، کسی که، کسی که ... .